Hoi Wietske,
Ik begin me nu en dan toch een beetje ongerust te maken als ik in de spiegel kijk en merk dat het tempo waarin ik ‘vergrijs’ nogal hoog ligt. Mijn baasjes zijn ook al behoorlijk grijs, maar die hebben daar dan ook de leeftijd voor. Ik ben tenslotte nog maar tien weken! Gelukkig heeft mijn baas ook foto’s van onze vader en moeder genomen en die laten zien, aldus mijn baas, dat die vergrijzing gewoon genetisch bepaald is … nou, het zal wel.
Ik heb inmiddels ook kennis gemaakt met mijn familie. De baas en zijn vrouw passen twee halve dagen per week op de kleinkinderen … meisjes; de een is anderhalf en de andere bijna vier jaar. Geen probleem dus voor mij. Ik hang ze gewoon aan de rok of broekspijpen en gillen dat die meiden kunnen! Nou denk jij natuurlijk: “waar zit dan wel het probleem?” Nou, die zoon van de baas heeft niet alleen kleine kinderen, maar ook een heeeeeele grote hond. Eigenlijk weet ik niet precies of het wel een echte hond is, want hij heeft zwemvliezen tussen zijn tenen, dus er moet ook iets van een eend inzitten. Ze zeggen dat het een Landseer is, genaamd Odin. Voor zijn doen doet hij wel voorzichtig, maar het is gewoon een lomperik. Als hij ligt durf ik er best bovenop te klimmen, maar als hij staat dan lijkt het wel een reus. Maar goed, ik zorg er wel voor dat we vriendjes worden; je kan nooit weten hoe ik hem nog eens een keer te hulp kan roepen als er bij ons in de wijk een lastige hond rondloopt.
Ik neem aan dat bij jou in de Peel de blaadjes ook van de bomen vallen. Leuk om daar hard doorheen te hollen, net of er een windhoos doorheen gaat. Verder gaat hier alles goed. Mijn baas heeft me vandaag gewogen: 5400 gram, dus niet alleen de vergrijzing gaat door maar ook mijn gewicht neemt toe.
Nou de groeten maar weer,
Watcher Boaz
