Watcher Boaz
Ik ben inmiddels ruim twee jaar, volwassen dus met hier en daar nog wat puberale trekjes. En dat houdt onder andere in dat ik niet iedere dag meer avonturen beleef want ik ken de wereld om me heen; weet wat kan en niet kan en vooral: ik weet wat de baas van mij verlangt. Dus, ik spring niet meer in sloten omdat ik denk dat het eendenkroos, net als gras, mij kan dragen. Mochten de baas en bazin eens een paar uur weggaan dan weet ik dat ze weer terugkomen en hoef ik niet in die tussentijd een kussen van de bank te slopen. Want ik weet inmiddels dat de baas altijd weer terug komt en activiteiten als het slopen van zijn eigendommen niet op prijs stelt.Nee, als schnauzer van ruim twee jaar zijn er andere zaken die nu veel belangrijker zijn geworden, zoals het bewaken van ons territorium. Mensen die onze tuin benaderen moet ik op afstand houden en dat kan het beste met veel geblaf en springen tegen het hek op. De kinderen uit de buurt weten dit inmiddels en zeggen dan tegen de baas: “het is een echte waakhond he” en zo is het maar net! Wat in deze periode ook echt belangrijk is geworden zijn de andere honden en dan voornamelijk die van het andere geslacht. Er is er zelfs een die, als ze bij mijn tuin langs loopt begint te jodelen. Ik kom haar iedere dag wel eens tegen en kan prima met haar opschieten. Ze doet vaak net of ze mijn attenties niet op prijs stelt, maar ik weet wel beter. Ze is zeer onder de indruk van mij, zeker nu ik net naar de kapper (trimster) ben geweest. Wie ik ook iedere dag tegen kom zijn twee Ierse setters. Ik wil daar wel mee spelen, maar zij niet met mij, dus daar is de lol gauw af. Arrogante knapen zijn het. Helemaal gefixeerd op ganzen, kraaien en meer van dat vliegend spul, maar niet op mij. Ik heb overigens wel een aantal vaste vrienden die ik iedere dag tegenkom zoals Pip een Kooiker; daar kun je wel mee rennen op het grote veld bij het meer. En dan heb je ook nog twee Coonhounds … nou Coonhounds? Helemaal raszuiver zijn ze niet! Samen met hun baas zijn ze helemaal uit de USA naar Nederland geëmigreerd en ze spreken dus met een zwaar Amerikaans accent. Of het nou aan het natte Nederlandse weer ligt weet ik niet, maar een van die Coonhounds loopt wat mank. Mijn baas heeft hun al een keer met de auto naar “De Tweede Lijn” in Wilhelminaoord gebracht, een dierenkliniek waar ze honden behandelen (en opereren) waar de gewone dierenarts geen raad mee weet. Een soort superdierenarts dus en het verschil met de gewone dierenarts verneem je aan de rekening die de baas na behandeling moet betalen.
Met mij gaat alles goed, slechts een keer per jaar naar de dierenarts voor mijn entingen en voor het overige is hij prima tevreden over mij. “Niet te zwaar, goede spieren … en ik wil je het hele jaar niet weer zien!” zegt hij altijd. En ik vind het wel prima zo.
Nou mensen, dat was het dan weer. Geen indrukwekkende avonturen ditmaal … gewoon volwassen gedrag en zo hoort het ook. Groeten aan iedereen en in het bijzonder aan mijn broers en zussen van het “W-nest”
Watcher Boaz
