Beste Oldertjes,

Mijn naam is Alba, en ik ben geboren op 22 november 2018; Ja, jullie lezen het goed: ik ben vandaag 2 jaar! Voor mijn verjaardag wil ik graag een briefje naar de Oldertjes dicteren aan mijn vrouwtje…..Wel, ik ben dus jarig. Dit jaar mochten we niet naar de terugkomdag, wegens iets wat Corona of zo heet. Balen, want we hebben het daar vorig jaar fantastisch gehad. Leuk hotelletje, gewandeld, dan allerlei Schnauzers gezien, waaronder broertjes en zusjes, lang gewandeld, thuis plat gevallen: héérlijk weekend! Nu, dit jaar dus noppes. Niet dat er in Brussel niets te beleven is, integendeel. Druk man, druk! Blaffen naar de voorbijgangers van het kleine straatje, – wat doén die daar trouwens-, helpen met de was plooien, helpen stofzuigen, het huis bewaken, met de ezels spelen, de parking bewaken, vogels wegjagen, met de honden van dochter 1 en 2 spelen, meegaan op huisbezoek, daar de auto bewaken, ik weet niet hoe de bazen dit ooit zonder mij hebben kunnen doen. Vrijdag moest het vrouwtje ineens naar het tuincentrum. Ja, dan ga je mee, als je een béétje Schnauzer bent. Het kiezen van viooltjes is niet zo leuk, want dan moeten we binnen zijn. ‘Voet’ is niet mijn favoriete commando, zeker niet als ik onder die tafels met bloemen zou kunnen door sjezen, en iedereen begroeten. Maar goed, daarna konden we naar de bomenkwekerij: leuk! Keten, zo snel als ik kan. Dat was fun! Daarna moesten die bloemen geplant worden. Ik heb geholpen. Volgens de baas waren mijn gaten behoorlijk diep. #trots op mezelf…. Waarom de baas dan zo bedenkelijk keek, is mij een raadsel. Vooral omdat ZIJN gaten in die belachelijke manden zo klein waren. Gisteren is dochter 2 getrouwd. Dàt was prachtig. De 2 honden van dochter 1, en vandaag ook de hond van dochter 2 de hele dag in huis. We hebben ons rot geamuseerd, en meteen de tapijten ook een beetje anders gerangschikt. Ander vliegen ze toch maar in het rond. Een wandeling langs het spaarbekken zou ons goed doen, dacht de baas. Snuffelen, rondlopen, heerlijk spelen met mekaar: je kan het als hond niet veel beter hebben. Ondanks het feit dat ik niet meer in het spaarbekken mag springen. Vrouwtje was nogal pissed off toen ik dat eens deed, en daarna op de zetels van haar nieuwe auto sprong. Wat heb ik veel geleerd in die 2 jaar. Ik ben nu een echte huishond. Ik knaag niet meer aan stoelpoten, of manden. Ik kan soms al eens niét blaffen. Ik kan vrij goed ‘hier’ komen. Na mijn zwempartij in het spaarbekken volgde er een moeilijke week: elke dag 50 keer ‘ hier’ en ‘ hier’ en ‘ hier ‘ oefenen. Ik wéét het nu wel. Ik kan naar de maan huilen als de beste. De dierenarts beweert dat ik dat van de hond van dochter 2 geleerd heb, dat is een husky. Ze had nog nooit een Schnauzer horen huilen, zei ze. Trouwens, husky’s blaffen naar het schijnt niet. Ze huilen alleen. Wel, in onze roedel van 4 kunnen we nochtans een mooi concerto geven. Met Fauna haar diepe blaf als basso continuo. Ze weten toch niet alles, die dierenartsen….Wees gerust, Older-mensen, ik stel het goed.  Ik stuur jullie vele groeten, en hou jullie gezond. Keep safe! Nu moet ik snel naar de keuken, om de maaltijd te bewaken. Ter ere van mijn verjaardag zijn het kippenmaagjes, mijn favoriet, en restjes van de kip van vanmiddag. Ik ga alvast aan het fornuis liggen, dan schiet het misschien wat sneller op.

Met vrolijke groeten van ALBA!

En ook trouwens van de baasjes van Alba, vriendelijke groeten, en hou jullie gezond.

Sonja en Roger

Na zeven weken heb ik gisteren 7 november mijn broer Derrick weer gezien! Wat waren we superblij. Bij andere honden kijk ik altijd eerst wie het is, maar Derrick herkende ik meteen en we begonnen meteen met een innige omhelzing! We hebben heerlijk met onze baasjes gewandeld aan het strand, nou ja, wij hebben natuurlijk alleen maar gedold met elkaar. Wat een leuke ochtend was dat zeg! Na de wandeling gingen onze baasjes nog koffie to go halen, zodat wij nog achter elkaar rondjes konden rennen bij de afgang van het strand, we stalen de show bij alle bezoekers! Pootjes en knuffels van Dazzle én Derrick

Hallo Tjeu en Jeanne,

hallo mama Xandera en ‘C’ zusjes en broertjes,

Het werd weer eens tijd dat ik iets van mij liet horen. Ik ben al bijna 8 maanden oud en gegroeid als kool, zeggen ze (maar volgens mij groei ik gewoon als schnauzer hoor). 
Ik heb het druk gehad.  Zo heb ik de puppycursus gedaan. Dat was leuk! Alle baasjes moesten afstand houden maar wij puppy’s niet hoor.
Wij mochten daar in de ballenbak, over grote kussens en door tunnels, over een hindernisbaan en ter afsluiting, in groepjes, nog even apenkooien. 
En na een maand kregen we daarvoor nog een certificaat ook. Geweldig toch.
Dus toen ik naar de basiscursus moest, was ik echt enthousiast. Nou dat was even slikken … Je mag daar he-le-maal niets, dat noemen ze clickertraining. Ik moet zitten & wachten of liggen & blijven (zo saai, gaaaap) en dan hierkomen zonder onderweg even m’n medestudenten gedag te mogen zeggen. Dat is echt heel moeilijk. Het is dat ze iedere keer superlekkere snacks meehebben, ik weet niet of ik het anders wel zou kunnen. Was het bij jullie ook zo heet deze zomer? Ik vond het wel fijn. Het vrouwtje vond het te warm voor mij om in de bench te slapen. En omdat ik al helemaal zindelijk was, mocht ik gewoon los in huis. Kon ik zelf een (koel) plekje kiezen, zei ze. Nou (haha) dat had ik snel gevonden: boven in de grote slaapkamer J. Ik heb toch niet voor niets traplopen geleerd. Eerst heeft de baas nog lopen mopperen, maar omdat ik niet snurkte mocht ik toch blijven. Wat ook geweldig was aan al die hitte, was dat we elke dag met water gingen spelen. Sproeien heet dat, echt een aanrader. Ze gaan dan met een slang en sproeiers alles kletsnat spetteren. Ik moest dan helpen door aan de slang te trekken en in de waterstralen te happen en er keihard doorheen te racen. Dat is jammer genoeg voorbij. De enige waterstralen waar ik nu nog doorheen banjer zijn die van de regen. (maar daar verblik of verbloos ik niet van) Inmiddels is het alweer  herfst. Zo heet dat als de bomen hun blaadjes op de grond gooien zodat je er in de wind lekker achteraan kan jagen. Jammer genoeg betekent dat ook dat de tuindeur nu dicht is en ik niet meer de tuin in kan wanneer ik dat wil. Volgende keer zal ik meer vertellen over mijn vorderingen op school en mijn wandel- en vakantie belevenissen.

Voor nu hartelijke groeten aan iedereen en

een poot van Caitie.