Wat leuk dat Watcher Boaz de groetjes doet aan mij.  Fijn om nog eens een keertje iets van hem te horen !Met mij gaat het ook prima hoor.  Ik ben inmiddels een echte dame geworden. Nou, met hier en daar toch een mannelijk trekje hoor : Ik doe soms net alsof ik niet hoor en maak een hoop rommel in huis. Nu ik wat ouder ben, heb ik een routine opgebouwd die me best wel bevalt.  ’s Ochtends, rond 7 uur mag ik uit mijn bench en leg ik me lekker met mijn rug tegen de verwarming om nog wat te soesen.  Om kwart voor acht vertrekt de bazin naar haar werk en wacht ik tot ook de baas naar beneden komt. Soms duurt dat best wel lang maar ik hoor hem dan ook ’s avonds pas heel laat binnenkomen na zijn werk en dan is het logisch dat hij nog wat blijft slapen. Ik vind het niet erg hoor.  Zo lekker met mijn kontje tegen de verwarming. Als hij wakker is, ben ik ook van de partij.  Ik volg hem door het ganse huis, ik ben dan ook een nieuwsgierige dame die niets mag missen.   ’s Middags komt mijn bazin weer thuis en vertrekt de baas naar zijn werk.  Mooi geregeld, vind ik, dan heb ik lekker de hele dag gezelschap want alleen zijn vind ik maar niks.   Ik heb er geen moeite mee om geen streken uit te halen als iedereen weg is, maar vind het ontzettend vermoeiend.  Het huis bewaken is niet zomaar een taakje, het is iets dat heel erg serieus genomen moet worden.  Ik ben dan ook heel blij als mijn baasjes terug zijn want dan kan ik eindelijk eens een verkwikkend slaapje doen. Ze noemen me over het algemeen een heel brave hond en ik krijg dan ook honderden complimentjes per dag.  Maar ik heb natuurlijk mijn eigen willetje en soms botst het wel eens met mijn baasjes.  Zo wil ik altijd spelen als mijn bazin buiten is maar soms wil ze niet met mijn balletje gooien en dan ben ik razend.  Ik probeer haar dan in de handen te bijten, en ik meen het hoor, ik zal en moet spelen en ik geef niet op.  Mijn bazin heeft alles geprobeerd om me dat af te leren, maar ik kan er niks aan doen, ik word zot van razernij.   Nu heeft ze het toch wel gevonden zeker.  Ze spreekt me heel rustig toe en wacht tot ik helemaal gekalmeerd ben.  Tegen zoveel lieve woordjes kan ik niet op en ik begrijp dan ook wel dat ik te ver gegaan ben. Ik moet trouwens niet klagen, met 4 mensen in huis ben ik echt een verwend nest.  Er is altijd wel iemand die met me wil knuffelen of spelen en ik voel me echt een bofkont.  Vooral Anke vind ik de max.  Zij ziet me zo graag dat ze het niet over haar hart krijgt om me terecht te wijzen als ik iets verkeerd doe.  Ik geef het toe: ik maak hier dikwijls misbruik van.  Zo weet ik dat, als ik één van haar schoenen meeneem, ze deze terug wil in ruil voor een snoepje.  Leuk hoor! Mijn dagelijkse wandeling is ook altijd de max. Ik ben echt fier dat ik zo mooi aan de leiband kan lopen want dat vinden mijn baasjes erg belangrijk.  We gaan heel vaak naar een natuurgebied in de buurt en daar mag ik dan lekker loslopen.  Mijn baasjes zeggen dat ik moet opletten dat mijn neus niet afslijt want ik snuffel er op los.   Vorige week heb ik zelfs bewezen dat ik een ontzettend goede schaapsherder zou kunnen worden.  Er stonden een 20-tal schapen in een weide en ik dacht “kom laat ik eens proberen”.  In een mum van tijd had ik ze allemaal in een hoekje gedreven.  En fier dat ik was. Als één van mijn baasjes ’s avonds een snoepje in mijn bench legt kruip ik er weer lekker in.  Ik vind het helemaal niet erg om in mijn bench te liggen ’s nachts. Ik kan dan rustig slapen en weet dat ik niet moet waken. Zo, ik kan nog uren vertellen, maar ik leg me weer even met mijn kontje tegen de verwarming.

Groetjes aan alle schnauzers en hun fans en tot gauw,

Wica

Watcher Boaz

Ik ben inmiddels ruim twee jaar, volwassen dus met hier en daar nog wat puberale trekjes. En dat houdt onder andere in dat ik niet iedere dag meer avonturen beleef want ik ken de wereld om me heen; weet wat kan en niet kan en vooral: ik weet wat de baas van mij verlangt. Dus, ik spring niet meer in sloten omdat ik denk dat het eendenkroos, net als gras, mij kan dragen.  Mochten de baas en bazin eens een paar uur weggaan dan weet ik dat ze weer terugkomen en hoef ik niet in die tussentijd een kussen van de bank te slopen. Want ik weet inmiddels dat de baas altijd weer terug komt en activiteiten als het slopen van zijn eigendommen niet op prijs stelt.Nee, als schnauzer van ruim twee jaar zijn er andere zaken die nu veel belangrijker zijn geworden, zoals het bewaken van ons territorium. Mensen die onze tuin benaderen moet ik op afstand houden en dat kan het beste met veel geblaf en springen tegen het hek op. De kinderen uit de buurt weten dit inmiddels en zeggen dan tegen de baas: “het is een echte waakhond he” en zo is het maar net! Wat in deze periode ook echt belangrijk is geworden zijn de andere honden en dan voornamelijk die van het andere geslacht. Er is er zelfs een die, als ze bij mijn tuin langs loopt begint te jodelen. Ik kom haar iedere dag wel eens tegen en kan prima met haar opschieten. Ze doet vaak net of ze mijn attenties niet op prijs stelt, maar ik weet wel beter. Ze is zeer onder de indruk van mij, zeker nu ik net naar de kapper (trimster) ben geweest. Wie ik ook iedere dag tegen kom zijn twee Ierse setters. Ik wil daar wel mee spelen, maar zij niet met mij, dus daar is de lol gauw af. Arrogante knapen zijn het. Helemaal gefixeerd op ganzen, kraaien en meer van dat vliegend spul, maar niet op mij. Ik heb overigens wel een aantal vaste vrienden die ik iedere dag tegenkom zoals Pip een Kooiker; daar kun je wel mee rennen op het grote veld bij het meer. En dan heb je ook nog twee Coonhounds … nou Coonhounds? Helemaal raszuiver zijn ze niet! Samen met hun baas zijn ze helemaal uit de USA naar Nederland geëmigreerd en ze spreken dus met een zwaar Amerikaans accent. Of het nou aan het natte Nederlandse weer ligt weet ik niet, maar een van die Coonhounds loopt wat mank. Mijn baas heeft hun al een keer met de auto naar “De Tweede Lijn” in Wilhelminaoord gebracht, een dierenkliniek waar ze honden behandelen (en opereren) waar de gewone dierenarts geen raad mee weet. Een soort superdierenarts dus en het verschil met de gewone dierenarts verneem je aan de rekening die de baas na behandeling moet betalen. 
Met mij gaat alles goed, slechts een keer per jaar naar de dierenarts voor mijn entingen en voor het overige is hij prima tevreden over mij. “Niet te zwaar, goede spieren … en ik wil je het hele jaar niet weer zien!” zegt hij altijd. En ik vind het wel prima zo.

Nou mensen, dat was het dan weer. Geen indrukwekkende avonturen ditmaal … gewoon volwassen gedrag en zo hoort het ook. Groeten aan iedereen en in het bijzonder aan mijn broers en zussen van het “W-nest”

Watcher Boaz