een prachtig gedicht van Martin

Een Schnauzer

Ik weet nog goed de eerste keer
Dat vergeet ik echt nooit meer
De eerste keer dat ik je zag
Verliefd werd ik vanaf die dag

Bruine ogen en een stugge vacht
Een hoekig lijf vol van kracht
Alert waakzaam en lief
Alles wat ik van een hond belief

Met zijn kop tegen mijn knie
Aandacht vragend wel voor drie
Het liefste zit hij op je schoot.
Geeft je pootjes en ligt dood

De gedachte doet mij pijn
Dat hij er ooit niet meer zal zijn
Ze kunnen zoveel liefde geven
Zonder hond wil ik niet leven

Gisteren, morgen of vandaag
Ras of kleur is geen vraag
Groot ,middel of klein
Het zal altijd een Schnauzer zijn

Martien  23 – 08 – 2015

 

 

Kort berichtje van Wacher Boaz

Hoi Wietske,

Even een kort berichtje, want ik heb het ontzettend druk! Het is nu 6 november en de hoogste tijd dat de tuin winterklaar wordt gemaakt. Niet dat mijn baas zich daar erg druk om maakt, maar wat gebeuren moet, moet gebeuren en ik ben dan ook hard bezig om de lavendelstruiken te snoeien. Gewoon noodzakelijk willen ze volgend jaar weer in volle bloei komen.Ze ruiken overigens heerlijk! Bijkomend voordeel is dat ik mijn melkgebit scherp kan houden. Dat wat het buitenwerk betreft. Ook binnen in huis heb ik het druk. Speciaal zo rond een uur of zeven ’s avonds krijg ik een bevlieging: rennen door de kamer en nu en dan even een blad van de lectuurtafel meenemen, want dat is, wil ik hier in het Noorden integreren, hoognodig. Vakbladen en zelfs al een boek van de baas heb ik vlot stuk gelezen. Men zegt dat je hierdoor de nodige kennis opdoet. Wel verwonder ik me over het feit dat de baas hier niet erg enthousiast op reageert … zeker bang dat ik op deze manier meer kennis vergaar dan hij. Nou en voor de rest … ik groei als kool … lees dat mijn zusje Wendi uit Baflo al met haar baasjes naar het Lauwersmeer gaat om daar chocolademelk met slagroom te drinken … verwend nest! Ik krijg van mijn baas uitsluitend leidingwater.Nou Wietske, dat is het dan weer voorlopig.

Groeten aan Jeannette en Tjeu.

Je broer Watcher Boaz

Watcher Boaz

Schoenveters zijn ook heerlijk om mee te spelen

 

Wendi wil ook graag reageren

Hallo allemaal,

Ik hoor dat sommige van mijn broertjes en zusjes ook weer wat hebben geschreven, over hoe het bij hun nieuwe baasjes is. Wat is het leuk om hen op de foto te zien en ik moet zeggen dat we wel heel erg op elkaar lijken haha. Ook ik vind het net als Wica heel leuk om van alles te pakken en er in te bijten, vooral folders en iets dikkere lectuur. Maar dat mag natuurlijk niet en dat weet ik intussen wel, daarom ga ik gauw wat anders doen als ik merk dat mijn baasje eraan komt J  Ik probeer dan heel onschuldig te kijken. Soms trappen ze daarin. Heel blij ben ik om te horen dat ik niet de enige ben die nog wat bang voor auto’s is en ik vergeet ook af en toe (vooral tijdens het spelen) net als Willem dat ik voor mijn plasjes naar buiten moet. Maar ik ben soms zo aan het racen in de kamer, dat ik vergeet om het tegen de baasjes te zeggen. Gelukkig komen zij er gauw achter, ik doe het namelijk heel netjes voor de deur naar buiten.  Ik vind het wel jammer dat 1 van de baasjes dan vaak natte voeten krijgt. Wacher Boaz heeft geschreven dat hij al 5400 gram is. Ik moest toen ook maar even gewogen worden vond mijn vrouwtje, dus samen met haar op de weegschaal……… en weet je hoe zwaar ik toen was? Al 5300 gram. J  Ik ben in 3 weken dus al bijna 3 kilogram gegroeid. In het begin groeide ik nog niet zo snel, maar ik krijg nu af en toe een stukje hondenworst door mijn brokjes en dat vind ik wel heel erg lekker hoor. Vorige week is er een vriendinnetje geweest en daar heb ik zoooo leuk mee gespeeld in mijn eigen tuin. Ik geef toe….  ik moest eerst even aan dat vreemde hondje wennen…. Dat andere hondje, Nikki is 10 weken ouder dan ik ben en daardoor denk ik een beetje wilder, maar daarna hebben we heerlijk achter elkaar aan gerend en elkaar uitgedaagd, superleuk! Mijn baasjes en ik zijn al een paar keer naar Lauwersoog geweest om te wandelen, dat is zo leuk, want daar mocht ik ook al even zonder riem lopen. Zomaar los…  Vandaag zijn we daar ook weer naartoe gegaan. Het was er heerlijk. Heel hoog gras tot aan m’n buik. Er stond een groot bord dat ik niet los mocht lopen dus ik moest wel aan de lange lijn. Daardoor kon ik toch overal wat snuffelen en af en toe een bal ophalen die mijn “vrouwtje” voor me weggooide. En….ik heb de zee gezien !! Baasje vertelde dat ik volgend jaar samen met hen op een grote boot naar Schiermonnikoog ga… Woensdag moet ik weer naar de dierenarts voor een prikje en donderdag ga ik voor het eerst naar school. Ik ga daar allemaal nieuwe vriendjes en vriendinnetjes ontmoeten… Ik ben benieuwd of ik dat leuk ga vinden….denk het wel. Ik zal jullie wel op de hoogte houden wat ik daar allemaal ga meemaken.

wendi

Watcher Boaz maakt zich zorgen

Hoi Wietske,

Ik begin me nu en dan toch een beetje ongerust te maken als ik in de spiegel kijk en merk dat het tempo waarin ik ‘vergrijs’ nogal hoog ligt. Mijn baasjes zijn ook al behoorlijk grijs, maar die hebben daar dan ook de leeftijd voor. Ik ben tenslotte nog maar tien weken! Gelukkig heeft mijn baas ook foto’s van onze vader en moeder genomen en die laten zien, aldus mijn baas, dat die vergrijzing gewoon genetisch bepaald is … nou, het zal wel.
Ik heb inmiddels ook kennis gemaakt met mijn familie. De baas en zijn vrouw passen twee halve dagen per week op de kleinkinderen … meisjes; de een is anderhalf en de andere bijna vier jaar. Geen probleem dus voor mij. Ik hang ze gewoon aan de rok of broekspijpen en gillen dat die meiden kunnen! Nou denk jij natuurlijk: “waar zit dan wel het probleem?”  Nou, die zoon van de baas heeft niet alleen kleine kinderen, maar ook een heeeeeele grote hond. Eigenlijk weet ik niet precies of het wel een echte hond is, want hij heeft zwemvliezen tussen zijn tenen, dus er moet ook iets van een eend inzitten. Ze zeggen dat het een Landseer is, genaamd Odin. Voor zijn doen doet hij wel voorzichtig, maar het is gewoon een lomperik. Als hij ligt durf ik er best bovenop te klimmen, maar als hij staat dan lijkt het wel een reus. Maar goed, ik zorg er wel voor dat we vriendjes worden; je kan nooit weten hoe ik hem nog eens een keer te hulp kan roepen als er bij ons in de wijk een lastige hond rondloopt.
Ik neem aan dat bij jou in de Peel de blaadjes ook van de bomen vallen. Leuk om daar hard doorheen te hollen, net of er een windhoos doorheen gaat. Verder gaat hier alles goed. Mijn baas heeft me vandaag gewogen: 5400 gram, dus niet alleen de vergrijzing gaat door maar ook mijn gewicht neemt toe.

Nou de groeten maar weer,

Watcher Boaz

Watcher Boaz (2)

Hallo Wietske|

Een week geleden zei ons moeder Katja het al: “Jongen, jij gaat vandaag de grote wereld in”. Hoe die wereld er uit zou zien daar had ik geen benul van. Kiezen was er niet bij; er werd voor mij gekozen, met als resultaat dat ik naar Groningen moest. Je kent dat wel, die provincie waarvan ze zeggen ‘dat er niets boven gaat’. En inderdaad … ik heb, staande op de dijk, nog even gekeken wat er ten noorden van die provincie ligt … niks dus: slik en veel water en ze noemen het Waddenzee. Moeder Katja zei nog: “Het is net als de Peel, rust, ruimte en veen”. En inderdaad, ze hebben hier de Oost Groninger Veenkoloniën. Dat schijnen alle Nederlanders op de basisschool te leren.Dus, eigenlijk ben ik hier vrij onbevangen naar toe gegaan en aanvankelijk kreeg ik ook de indruk in de Peel nr. 2 te zijn beland, maar dat pakt inmiddels toch anders uit. Milheeze is dat kleine dorpje waar de gebroeders Beekman en Beekman het leven van Hendrik van Ham vroeger opvrolijkten. Maar de stad Groningen is toch iets anders … een universiteitsstad en dat heb ik inmiddels geweten. Ik woon aan de zuidkant van de stad Groningen met een prachtig (honden) recreatiegebied (Hoornseplas en Paterswoldse meer). En aangezien hier veel mensen wonen hebben ze hier ook twee grote ziekenhuizen en daar zit hem nou de kneep van mijn trauma. ’s Avonds voor het naar bed gaan liep ik nog even een rondje tuin en zoals je dat wel kent zoek je dan even een plekje om rustig, op je hurken gezeten, je behoefte te doen. Amper was ik op mijn hurken gezeten of er kwam (van boven!) een afgrijselijk geluid zodat ik mij genoodzaakt zag mijn behoefte af te knijpen en snel naar binnen te sprinten. “Hoezo, zo vraag ik mij inmiddels af, gaat er niks boven Groningen?” De traumahelikopter heeft op weg naar het UMCG, zijn route over ons huis.Dus Wietske, laat je niks wijs maken als ze weer eens beweren dat er niks boven Groningen gaat: het is de traumahelikopter op weg met een patiënt naar het ziekenhuis. Nou, de groeten maar weer, ook aan ons moeder Katja, Jeanne en Tjeu. Bijgaand een fotootje van je broer,

Watcher Boaz
Watcher Boaz 3