15 februari 2020

Wat wordt hij al groot, dik 14 maanden alweer.We gaan nog steeds naar Agility les en ringtraining en er staan alweer een aantal shows gepland. De eerste is de clubmatch in Hardenberg, daarna staat Groningen op het programma, dan Zwolle en als laatste voor de zomer gaan we naar Lingen in Duitsland.Nu nog even goed oefenen en dan maar hopen op allemaal uitmuntend.Agility les gaat ook steeds beter, maar alles ruikt zo lekker en Zorro is zo lekker snel afgeleid, maar de aanhouder wint.We zijn vorige week naar Amsterdam geweest, ik had ergens gelezen dat daar een Castingbureau bestaat voor dieren.Nu heb ik de site bekeken en daar staat helemaal geen Schnauzer op, dus Zorro heeft daar even verandering in gebracht. Voor wie nieuwsgierig is www.catvertise.nl en dan onder het kopje medium honden is hij te vinden.Dus wie weet zien jullie hem binnenkort in een reclamefolder, TVspot, film of in het theater. Allemaal maar duimen dat de reclamemakers voor een Schnauzer kiezen.Alles gaat op een diervriendelijke manier en ze worden nergens toe gedwongen dus dat gaat helemaal goed komen.De casting was al een groot feest, Zorro mocht eerst lekker rondkijken en snuffelen in de studio. Hij kreeg allemaal lekkere koekjes en mocht toen gaan staan, zitten, liggen voor de foto’s. Wat deed hij het goed! Aan het eind mochten we samen nog even op de foto. Daar bleek wel weer dat ik echt niet geschikt ben voor model.

De foto’s zijn gemaakt door Edwin de Jongh

www.edwindejongh.co

Spelen

Hij kwam uit het lange bospad gerend, Het was een hele lange vent.
Het was een jogger, Zoals mensen die figuren noemen.
Ik dacht even spelen, Ik ren een stukje mee,
Tegen een hele leuke lieve hond, Zeg je toch geen nee.
Toch werdt hij kwaad, En viel flink naar mij uit,
Geloof me echt ik hapte niet naar zijn kuit.
Mijn mens heeft mij geleerd om nooit zomaar te bijten,
Daarom mag ik los, Ik wilde alleen maar een beetje spelen, Huppelde wat mee, Eigenlijk mag dat niet, dat zijn de feiten.
Ik luister goed naar wat wel en niet mag, Dat is mij geleerd.
Daarbij komt ik ben niet zomaar een hond. Ik ben een echte Schnauzer, En weet je laat maar roepen, ik voel me zeer vereerd!

José Goense

Het eerste jaar van een hondenleven is het groot feest: een nieuw huis, een nieuwe baas, veel soortgenoten die je voor het eerst ontmoet, de eerste sneeuw, de eerste rit in een auto en ga zo maar door. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er zo’n eerste jaar veel verhalen op de Oldertjes site verschijnen van onze schnauzer avonturen. Maar als we ouder worden wordt alle gewoon, want alles wat er gebeurt hebben we al eerder meegemaakt en onze bazen klimmen dan niet meer in de pen. Je zou denken dat Tjeu en Jeanne dat inmiddels wel zouden weten, maar niks is minder waar, want ze zeuren me met regelmaat om de kop: “wanneer krijgen we nou weer een verhaal van Watcher Boaz?” 
Nou daar gaat ie dan, het vaste ritueel van iedere dag. Zo rond een uur of zeven komt de baas zijn bed uit en sta ik hem op te wachten achter de kamerdeur, flink kwispelen met mijn staart, want dat maakt de baas blij. Vervolgens gaat hij de keuken in om een boterhammetje te maken en om goed wakker te worden wordt er een pot koffie gezet. Ik krijg dan steevast een plakje kaas. Na dit ritueel gaan we samen op stap. Het is dan nog aardig donker en ik draag dan een lichtgevende halsband. Dit vindt de baas nodig omdat we eerst over een dijk lopen waar ook fietsers rijden. Het zou trouwens heel handig zijn als al die fietsers ook een lampje voerden. Zo halverwege de dijk komen we dan iedere morgen een fietser tegen die zijn Tervuerense herder Camiel uitlaat. Als Camiel mij ziet begint hij hard te rennen en hard te blaffen. Steevast begint zijn baas dan hard te roepen dat hij rustig aan moet doen, dus die twee zitten elkaar aardig op te fokken. En dan komen we op het grote veld bij het meer. Soms komen we daar als eerste aan, maar vaker gebeurt het dat Pip, een Kooiker, daar al met zijn baas aanwezig is. Pip is ook een reu en eerlijk gezegd heb ik niks met hem … en hij niet met mij, maar onze bazen kletsen heel wat af. Niet zo raar overigens want zijn baas is een vrouw en mijn baas een man. Dan verschijnt er een klein autootje met daarin mevrouw Moos met een Beagle, om het makkelijk te maken, die heet ook Pip. Vervolgens verschijnt Wilma op het veld met haar twee Tibetaanse terriers; reu Sep waar ik verder ook niks mee heb en een teefje, je raad het al, met de naam Pip. En met deze Pip zie ik het wel zitten. Sprintjes trekken op het grote veld en nou en dan komt die vervelende Sep er even bij omdat hij jaloers is. Maar acht, wij zijn nog jong en Sep is al wat ouder, dus die kan ons tempo niet bijhouden. Vorige week kwam er een vreemdeling langs met een Duitse herder. Nou zijn schnauzers ook ‘van Duitse bloed’ maar bij zo’n herder … ik weet niet, raar volk. Een sluipende gang, wat gegrom en dan ineens springt die knaap op mij af waarschijnlijk hopende dat ik er vandoor zou gaan. Hoe ik het gedaan heb weet ik nog niet maar mijn baas kreeg de indruk van een heuse judo-worp. De herder buitelde drie keer over de kop, keek verdwaast naar zijn baas en samen gingen ze af. Je begrijpt dat ik het bij Pip de Tibetaanse terriër helemaal gemaakt heb.

Na een uurtje lopen we dan samen naar de parkeerplaats waar we allemaal bij de auto van mevrouw Moos een hondenbrokje krijgen. Zo’n klein brokje stelt niet veel voor, maar ach, ook wij honden houden van vaste rituelen. Als we dan zo tegen negen uur weer thuis komen krijg ik mijn bak met brokken en een bak vers water. De baas krijgt dan een bak verse koffie die zijn vrouw inmiddels heeft gezet en ik ga dan even onder zeil, om te dromen over Pip, jullie weten wel, de Tibetaanse terriër.

Groetjes van Watcher Boaz (inmiddels viereneenhalf jaar)

Hier eens even een berichtje van mij uit Dronten. Ik ben Binky en ondertussen alweer een halfjaar oud. Ik ben nu al groter en zwaarder als mijn voorganger hier in huis, ik lijk wel op hem, maar van karakter toch echt niet. Ik zie er ook beter uit, al zeg ik het zelf. Ik heb een prachtige vacht en mijn vrouwtje borstelt het ook en knipt overmatige haargroei weg. Dat doet niet zeer en ik zie er daarom goed uit! Maar ik vind het natuurlijk leuker om lekker te kauwen op allerlei zaken, wat niet altijd mag. Maar een kauwkluif mag wel, de voordeurmat niet. Het is wel erg moeilijk omdat allemaal te moeten onthouden, wat wel en niet mag. Toen ik hier thuis kwam, kluifde ik overal op, tot wanhoop van mijn baasjes. Ze hebben serieus overwogen om mij terug te brengen of door een psycholoog te laten testen! Nou ik ben heel normaal hoor, maar ze hadden nog nooit een pup van 8 weken meegemaakt. Ondertussen kunnen we goed met elkaar overweg en weten we een beetje wat we aan elkaar hebben. Ik mag zo nu en dan ook mee naar een verpleeghuis, waar ik dan de hele dag mensen ontmoet, die mij allemaal aaien, knuffelen en met mij ravotten. ‘S avonds ben ik dan helemaal bekaf. Moe word je ook van een wandeling langs de zee of het strand hier in Dronten. Ik ben reuze enthousiast en vooral als ik andere honden tegenkom. Het schijnt dat ik ze afschrik, dus ik word nu kort gehouden, minder leuk natuurlijk, maar ja misschien wel beter. Ik verheug me erop om straks weer met de camper op pad te gaan, dan zijn mijn baasjes de hele dag bij mij en gaan we lekker veel wandelen.

Nou dat was het wel zo’n beetje voor nu, ik laat nog wel eens wat van mij horen.

Pootje van Binky

Hier weer eens een berichtje uit Leusden.

Ruim vierenhalve maand is ze nu, onze kleine grijze opstandeling😁en ze leert elke dag. Het bijterig beperkt zich nu tot het einde van de dag als ze moe begint te worden van alle indrukken van die dag. Ze gaat dan zonder problemen lekker in haar mand in de bench slapen. Overdag kan ze al aardig haar eigen rust pakken nu. Ze slaapt overal, onder de tafel, tegen de bank of gewoon midden op de vloer😁 De puppycursus is ook gestart, daar is ze enthousiast en druk maar de commando’s volgt ze direct op. Ze wil graag leren maar het pubertje in haar zit ook nog in de weg. ‘s Avonds loopt ze rustig boven haar bench in en gaat meteen slapen. Ondanks dat ze er gewoon uit kan, blijft ze de hele nacht in haar holletje liggen. Zelfs in de ochtend als wij al rondlopen, gaat ze, na een uitgebreide ochtendknuffel, weer lekker terug in de bench. Vorige week dinsdag zijn we onverwacht even met haar naar de dierenarts geweest. Ze had s’middags gespuugd, was om zes uur nog echt niet in orde en het water liep uit haar bekje. De arts zei dat dit een teken was van misselijkheid en dat ze waarschijnlijk iets verkeerds van straat gegeten had. Na de injectie tegen misselijkheid ging het snel beter met haar en de volgende dag liep ze weer blij rond. We merken aan alles dat ze echt een ontzettend lieve hond is, nu nog even door de puberteit heen😂 De site bekijken wij nog elke week. Ik heb gezien dat mijn grote favoriet Zorro goed gescoord heeft. Geweldig hoor. Tot de volgende keer.

Liefs uit Leusden en een 🐾van Indy

>