Refka v.d.Oldert

Per is weer thuis. En daar ben ik heel blij om. Oké het is geen hond maar een poes. Van een ander geslacht. Maar wat maakt dat uit, ze hoort bij ons.Ze is bij ons geboren uit een zwerf katje. Een zielig mager ding dat rond oktober bij ons onder de heg zat. Dag na dag en het werd steeds kouder. Steeds roepend ik hoef geen kat, kwam er een kartonnen doos en een badlaken. Dat werd weggezet in de oude schuur die we toen nog hadden. Een bakje brokjes. Ik ging ‘s avonds toch maar met melk naar buiten. En toen kwam ze binnen. En is niet meer weggegaan. Het was toen half november. Eind april was ze dik. Niet gewend aan een poes of kater ging me toch een licht op. Katje was zwanger. Het waren er drie. ‘S morgens plat op mijn buik, in mijn badjas, in de regen heb ik ze tussen de steigerpalen uitgevist die er toen nog lagen voor de oude schuur. Ik wist niet wat ik er mee moest. Ze waren helemaal koud en onder de modder. Een wasmand met gaatjes, je kon hem uitklappen, met een badlaken klaar gezet. Een voor een onder het lauw water afgespoeld. In de mand gelegd. Moeder poes was tevreden. Ik zat onder de blubber en had kou.
Eerst douchen. Nadat ik gedoucht had, had Katje een klein ding uit de mand gemikt. Dood. Toen waren er nog twee. Het werden Per/ongeluk, omdat ze perongeluk bij ons geboren waren en mei de 15e. Ze waren op 15 mei geboren. Per was de eerste die ik opgevist had. Mei is naar een goede vriendin gegaan. Maar pas met 18 weken. We hebben van ze genoten. En we hadden Rimmel nog, onze oude Jack Russell. Rimmel hielp Katje met het verzorgen van de jonge. Drie katten en een hond. Het ging prima. Mei ging weg en we besloten om Per te houden. Katje is vijf maanden later aangereden en gestorven. Rimmel is twee jaar later gestorven, ze was oud. Het ging niet meer. Omdat ik pas thuis was uit het ziekenhuis, was het verstandig om even te wachten voordat we weer aan een pup begonnen.  Ondertussen hadden we wel een mooi nieuw tuinhuis. Dat mocht je geen schuur noemen. Jan zelf gemaakt.Ook de deur compleet met mooie profielen. Ik was blij meer deze ruimte, we wonen klein. We hadden alleen Per nog. Wat miste ik de gezelligheid van een hond! Op een middag een week of 6 later keken wij elkaar aan boven een mok koffie. En Jan loste de verlossende woorden. ‘We doen het, we nemen weer een hond!’‘Wat wil je?’ ‘Een Schnauzer!’ Ik hoefde er niet eens over na te denken. Ik was er al zo lang stuk van. En Réfa kwam! Toen we met onze prachtige pup van kennel van de Oldert uit Milheeze thuis kwamen, stond Per voor het hekje achter. Dat doet ze altijd als ze de auto hoort. Maar deze keer was het anders. Ze kan niet praten, maar haar groene ogen zeiden mij genoeg. Gewend om nu alleen te zijn accepteerde zij geen indringer. Een vies harig geval hadden we vast. Stond op vier poten. Kon nog lopen ook. Kwam achter haar aan. Ze pikte het niet! Weg was Per. Vier dagen. En we misten haar. Ze hoorde ook bij ons. We hadden de tuindeur open gezet voor het geval dat…Het was eind juni en stralend weer. De vijfde dag liet ze zich voor het eerst zien. We hielden Réfa even binnen. We hadden haar bakje met eten in het tuinhuis gezet misschien kwam Per toch eten. Na acht dagen was haar etensbakje leeg. Een slag gewonnen. Jan had een soort tentje gekocht om in te slapen en dat op een dik stuk tempex gezet. Ze moest eens kou krijgen. Ze kwam eten. Ze bleef niet slapen. Was Réfa buiten, was er geen Per. Tot vorige zomer ze toch kwam kijken. Het andere harige geval op vier poten viel toch wel mee. Réfa vond het prachtig en liep altijd naar haar toe. Weg was Per.Toch deden we niks en lieten het gebeuren. Jan had ondertussen het idee, als ik nou eens een rond gat onderin de deur van het tuinhuis maak…Misschien komt ze dan wel slapen. Een kattenluik was geen optie. Ondanks dat Per bij ons geboren is, is ze heel erg schuw. Prachtig rond gat in de nieuwe deur. Eind september zagen we dat ze er voor het eerst in had geslapen. Réfa stond ondertussen regelmatig met haar kop door het gat van de deur.

Van binnen komen was geen sprake. We speelden met Réfa in de tuin. Per kwam kijken. Vorige zomer laat in augustus in de middag keek ik naar buiten en wist niet wat ik zag. Ze lagen samen achter in de tuin, in het gras te zonnen. Ik kon wel huilen. Ik kreeg de hoop dat het goed zou komen. Toch is dat aan Réfa te danken. Ze had geduld met Per. Per ging Réfa steeds meer accepteren. Réfa stak alleen haar kop in het gat van het tuinhuis als ze stond te eten. Ze blafte nooit. Krabbelde of sprong niet tegen de deur. En Per kwam steeds vaker. Toen op een avond, begin september en nog lekker weer hoorde ik ttss ttss een pootje van Per tegen onze tuindeur. Ze kwam Réfa halen.Ik deed de deur open. Per kwam binnen. Loerde rond. Alles nog hetzelfde. Vertrouwd. Per is weer thuis. Slaapt thuis in een nieuw mandje onder de kachel Het duurde twee en een half jaar. Maar ze zijn weer samen. We zijn weer compleet. Acceptatie van elkaar, al duurt het even…Het worden leuke feestdagen!

Voor iedereen fijne feestdagen.
Een heel gezond en liefdevol 2020.
José Goense

6 oktober met Zorro naar de clubmatch in Wijchen geweest. Het was een lange dag, maar het was het waard. Bij aankomst vond Zorro het allemaal heel leuk, veel hondjes en mensen, op beiden is hij gek. Gekeken in welke ring wij mochten showen en daar aangekomen troffen we gelijk Tjeu en Jeanne die ook kwamen showen met moeder Xandera en zus Zendaya. Toen we uiteindelijk aan de beurt waren was waren we (ik in ieder geval) best zenuwachtig, was toch de eerste echte show die we liepen. Toen Zorro vier maand oud was hadden we in Zwolle gelopen, maar dat was niet te vergelijken, zoals op het juryrapport ook stond, 4 maanden oude baby, ziet er goed uit.Nu is Zorro al een behoorlijk volwassen hond aan het worden en moest hij toch echt wel wat laten zien! Daarvoor hebben we ook al veel geoefend, ringtrainingen gevolgd enz. Eindelijke mochten we de ring in, de jeugdklasse. En Zorro deed het geweldig, wat ook werd beloond met een 1 Uitmuntend! Ook Xandera en Zedaya haalden een 1 Uitmuntend! Dit was voor iedereen een mooie dag. Dit maakte het lange wachten toch wel een beetje goed. En zo’n uitslag smaakt naar meer, dus maar eens kijken welke show de volgende wordt. Na een lange en vermoeiende dag gingen we weer huiswaarts met een mooi juryrapport.

Bij ons voor het huis is een weg. Dan een strook groen. Fietspad. Even oversteken en ik ben in het bos. Dat heeft voordelen zo’n grote voortuin. Het nadeel is, honden mogen niet los. Op het fietspad bij ons voor rijden ze vaak zo hard, ze rijden je zo van de sokken. Hilarisch was het toen ik net uit het bos kwam en stond te wachten op de groenstrook.Er liepen twee wandelaars, een man en een vrouw, toen een wielrenner voorbij reeste. De man schrok en riep’ kun je niet bellen!’ De wielrenner draaide zich in zijn vaart om en brulde terug ‘ ik heb je nummer nie…!’De mascara hing onder aan mijn kin van het lachen. En ja, ik had Réfa uitgelaten. En ja, ik had haar los laten lopen. Ik neem mijn verantwoording. Dat kan nu omdat ze ontzettend goed luistert. In het bos is een speciaal mountainbike pad. Er is een speciaal ruiterpad.Een rustgebied voor het wild. Maar helemaal niks om je hond eens lekker te laten rennen en snuffelen. Nu kleur ik meestal binnen de lijntjes. Toch in dit geval niet. Réfa is nooit ver bij mij vandaan. Mijn hondenfluit heb ik bij en farmfoodtrainers. Daar danst ze de samba voor als ze dat zou kunnen. De fluit gebruik ik nooit meer, niet nodig. Natuurlijk ik houd haar in de gaten. Maar zij mij ook en dat gaat prima!  Toch was ik bijna de pisang. De boswachter kende ik wel. En hij mij en Reef. Ik had al eens met hem staan praten toen Réfa nog heel jong was. Dit was een BOA. Een hulpboswachter met veel poeha. Hij remde piepend achter mij op het zandpad. Draaide zijn raam naar beneden. Of ik wel wist dat honden niet los mochten. Ik liet hem de lange lijn zien die ik altijd bij heb. Vanuit zijn hoge jeep keek hij mij vorsend aan. Van wat ik ook zei, kwam niks binnen. Aanlijnen! Zo niet negentig euro. Réfa liep braaf met mij mee en met de dampen in kwam ik thuis. Jan moest lachen en zei ‘waarom ga je niet naar de leidingstraat, daar mogen honden los.’  ‘Waarom jij niet?’ ik niet, lopen veertig van die mafkezen die daar allemaal hun hond uitlaten’. Ben je er dan al eens geweest?’ ‘Nee en dat doe ik niet ook.’ ‘Hoe weet jij dat dan?’ ‘Ik kom er toch langs rijden!’ De leidingstraat is een stuk verder bij ons op de Huijbergsebaan. Langs de weg zijn twee grote stukken open veld. Je hebt er wel de ruimte. Negentig euro is toch veel geld. Ik besloot de gok te wagen. Samen met Reef op pad. Na twintig minuten waren we op de plaats van bestemming. Toch wat anders dan gewoon oversteken. We liepen het smalle pad in en ik liet haar los. Ik kon ver kijken, het is een open stuk. Na een paar minuten kwam ik twee vrouwen tegen.  Ze waren druk in gesprek. Passeerde mij, maar zagen me niet. Ik zag ook geen honden. Gek. Ik liep nog een stuk verder, maar niet op mijn gemak, toen ik hard hoorde vloeken.

Een donkere mannen stem. Een stuk verder op het pad stond een man. Ik keek wat verder en zag een grote zwarte hond met een grote tak stoeien.  VERDOMME VERDOMME!!! KOM HIER!!! Nou écht niet.Hij kwam mijn kant uit en gegaarde naar mij dat ik moest komen. Réfa was naar de hond gelopen en dat ging goed. Ze waren aan het spelen. WAT MAAK JIJ ME NOU MET DIE ROT HOND VAN JE!!! Verbaast stond ik stil. ‘Wat bedoel je?’ IK PROBEER DIE VAN MIJ TE ROEPEN EN JIJ LAAT JE HOND LOS! ‘Heet hij Verdomme dan?’ ‘Hoezo trut wil je leuk doen?’ ‘Hier mag ik mijn hond los laten, dat die van jou niet luistert is mijn schuld niet.’ ‘Ik moet gaan werken mafkees, jij niet zeker, lekker thuis de hele dag hé.’ Ik stond ondertussen te trillen. ‘Ik wil je wel proberen te helpen.’ ‘Oh ja,hoe denk je dat te doen???’ ‘Ik roep mijn hond en dan komt die van jou wel mee.’ ‘Zo, denk je dat?’ ‘Valt te proberen.’ Mijn rode jack zie je van ver. Réfa kent het precies. Vooral als mijn linkerarm omhoog gaat. En dat deed ik. ‘Réfa!’Als een speer kwam ze naar me toe en bracht haar nieuwe vriend mee. Verbaast keek de man mij aan. En keek toen naar beneden. Ik gaf de honden hun beloning. Het trillen was opgehouden bij mij. Hij lijnde zijn hond aan. Ging recht staan.  Keek mij nog steeds niet aan. Hij greep naar de achterkant van zijn spijkerbroek. Pakte zijn portemonnee. Een briefje van vijf euro. Hij stak het mij toe, verbaast pakte ik het aan. Getver het was nog warm. En gaf het hem gelijk terug. ‘Hoeft niet hoor, koop maar iets lekkers voor Verdomme.’ ‘En wat meer tijd en moeite, je ziet het het werkt.’ ‘Sorry, echt sorry.’‘Dag.’ Zei ik. Réf had ik aangelijnd. We liepen terug naar huis. Toen Jan thuis kwam vroeg ik hem om te zorgen of er altijd negentig euro in huis kon zijn. ‘Hoezo?’ Ik keek hem aan.

José Goense

Met Zorro gaat het heel goed, bijna 10 maanden is hij  alweer. Hij heeft inmiddels zijn puber certificaat gehaald. Dus op papier luistert hij.😂😂 Maar in het echt ook wel hoor, alleen de puberfratsen beginnen nu te komen.We gaan nu verder met Agility. Hij vind het helemaal geweldig en snapt heel goed wat er van hem verwacht wordt. Nu ik nog, best moeilijk hoor, de goede commando’s geven en zelf op de goede plek staan en dan ook nog de goede beweging erbij maken. Maar we denken maar zo: oefening baart kunst. Zolang Zorro het maar leuk vind. Hopelijk ziet hij al zijn broertjes en zusjes op 28 september op de Oldertjes dag.
Tot dan, pootje van Zorro🐾

Sinds een week woon ik bij mijn nieuwe familie in Leusden. De eerste dag was erg wennen aan al het nieuwe en de vreemde geluiden om me heen maar al de tweede dag vond ik het in huis niet meer eng. Ik ga nu graag op onderzoek uit. Helaas snappen mijn baasjes me nog niet zo goed. Ze begrijpen niet dat ik de gordijnen en de tafelpoten heel leuk speelgoed vind, ze halen me steeds weg, elke keer weer maar ik blijf volhouden want uiteindelijk zullen ze wel opgeven.
Buiten vind ik veel dingen nog wel spannend en heb niet altijd zin om mee te lopen. Ik doe wel keurig al mijn plasjes en hoopjes buiten want ik was er snel achter dat dat iedere keer lekkere kluifjes oplevert.
Afgelopen vrijdag zijn we naar de dierenarts geweest. Hij vond mij een lieve gezonde hond. Kennelijk deed ik ook iets goed want hij zei steeds dat ik “braaaaf” was.
Ik ben al een paar keer op visite geweest waarbij iedereen met mij wil spelen. Na een kwartiertje vind ik het genoeg en laat me dan zonder problemen in mijn eigen bench leggen om lekker te slapen.
Het was een prima eerste weekje waarin we al aardig aan elkaar gewend zijn.
Ik hoop dat het net zo goed gaat met mijn broer en zusjes.
Een poot(je) van Indy 🐾