We horen niks meer, we zien niks meer, geen verhaaltjes …Terwijl er vroeger met regelmaat gelezen kon worden over zijn avonturen heeft er inmiddels een grote stilte plaats gevonden. Nou is het natuurlijk wel zo dat ik (Boaz) al bijna vier jaar ben geworden wat o.a. inhoudt dat de puberperiode wel achter de rug is. Kattenkwaad, daar doe ik niet meer aan. Naast het feit dat ik goed kan horen, kan ik tegenwoordig ook goed luisteren en dat kan niet van al mijn soortgenoten worden gezegd.Iedere morgen ga ik met mijn baas (in alle vroegte) naar het grote uitlaatveld bij het Hoornse Meer en daar tref ik dan vele andere honden; Twee Tibetaanse Terriers, een Kooiker, een Engelse Setter die we een beetje links laten liggen, twee Ridgebacks, die het vrij hoog in de bol hebben met een fraaie ‘pronk’ op de rug en dan lopen er nog vaak wat niet raszuivere gastarbeiders uit Griekenland, Spanje en Roemenië tussen. Er zijn er ook een aantal met een GPS systeem aan hun halsband, dat zijn dan de honden die wel horen maar niet luisteren. Hun baas kan dan op zijn/haar telefoon zien waar ze uithangen. Bij mij is dat dus niet nodig; één keer fluiten op zijn vingers en ik sprint naar hem toe. Dat heeft te maken met het feit dat de schnauzer maar één baas heeft. De vrouw van de baas kan niet op haar vingers fluiten maar heeft hiervoor een hondenfluitje gekocht. Er zijn er zelfs hondenfluitjes die zo’n hoge toon voortbrengen dat het voor mensen niet te verstaan is … dus daar luister ik niet naar. De baas zijn vrouw dacht dat dit aan het fluitje lag en ze heeft inmiddels ook al twee andere fluitjes gekocht, maar daar reageer ik ook niet op.
Nou ren ik nogal wat af op dat grote veld en onlangs trapte ik in een kuil en dat deed pijn! En dan kan ik heel hard gillen … de rechter voorpoot. Sommigen zeggen dat het de wolfsklauw is, maar anderen zeggen dat je over de ‘duimnagel’ moet praten omdat een wolfsklauw alleen maar aan de achterpoten voorkomt. Afijn, hoe het ook heet, bloed aan de voorpoot en mijn baas dacht dat het met een verbandje wel over zou gaan. Naar een paar dagen bleef ik opnieuw ergens achter haken en opnieuw bloed …
En dan weet mijn baas het ook niet meer en gingen we samen naar de dierenarts. Daar ga ik overigens graag naar toe, want zoiets levert in ieder geval minstens twee hondenkoekjes op. Jullie kennen het wel, ik op de behandeltafel, het verbandje eraf en een glimlach van de dierenarts. Mijn baas heeft me later verteld waarom de man glimlachte. “Kijk” zei de dierenarts tegen mijn baas: “ik zal je laten zien hoe je dit oplost, dan kan je het de volgende keer zelf doen”. “Het is net zoiets als een kind met een losse tand”. De man pakte een tangetje, pakte hiermee de afgebroken nagel en ik trok mijn poot terug. Het malheur was dus in een tel opgelost. En vanwaar die lach van de dierenarts? Bij het verlaten van het pand mocht mijn baas bij de balie vijfenveertig euro afrekenen voor de bewezen diensten. En wie verdient er nou vijfenveertig euro per seconde? Zoiets gaat ver uit boven de Balkende norm. Maar goed, ook een dierenarts moet nu en dan vakantie vieren en ik gun hem dat van harte want het leverde mij in ieder geval drie hondenkoekjes op.

Wederom met een hartelijke groet, Watcher Boaz

Watcher Boaz